1- گروه قلب و عروق، مرکز تحقیقات قلب و عروق، دانشگاه علوم پزشکی شیراز، شیراز، ایران 2- مرکز تحقیقات نفرولوژی شیراز، دانشگاه علوم پزشکی شیراز، شیراز، ایران 3- مرکز تحقیقات قلب و عروق، دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی، یزد، ایران 4- مرکز تحقیقات سیاست‌گذاری سلامت، پژوهشکده سلامت، دانشگاه علوم پزشکی شیراز، شیراز، ایران ، heydari.st@gmail.com 5- گروه فارماکولوژی و توکسیکولوژی، دانشکده داروسازی، دانشگاه علوم پزشکی شیراز، شیراز، ایران
چکیده: (145 مشاهده)
زمینه و هدف: در سال‌های اخیر، میزان ایمپلنت دستگاه‌های الکترونیکی قلببهتدریج افزایش‌یافته است، درحالی‌که میزان عفونت‌های مرتبط با دستگاهبیشازاندازه افزایش‌یافته است.برای کاهش احتمال عفونت‌های مرتبط با دستگاه، دو روش پیشگیری با آنتی‌بیوتیک موضعی را در هنگام کاشتدستگاههای الکترونیکی قلببر روی جلوگیری از عفونت پاکتی، به‌عنوان شایع‌ترین عفونت‌های مرتبط با دستگاه،ارزیابی شد.
مواد و روش‌ها: این مطالعه کوهورت گذشته‌نگر چندمرکزی شامل بیمارانی بود که تحت عمل ایمپلنتدستگاههای الکترونیکی قلبقرار گرفتند. همه بیماران یک ساعت قبل از عمل، آنتی‌بیوتیک وریدی دریافت کردند. پیشگیری با آنتی‌بیوتیک موضعی برای هر بیمار توسط یکی از این دو روش انجام شد؛ شستشوی پاکتییا سفالوتین، یا تزریق آنتی‌بیوتیک فوق در پاکت در پایان عمل از طریق محل بخیه نوع پیشگیری موضعی به انتخاب جراح انجام شد. نتایج: از مارس 2011 تا مارس 2016، 1003 بیمار تحت عمل ایمپلنت CIED قرار گرفتند. شستشوی پاکت با استفاده از آنتی‌بیوتیک برای 664 مورد و تزریق آنتی‌بیوتیک برای 339 مورد انجام شد. میزان ابتلا به عفونت در تمام بیماران 6/1% بود، 3/2% در گروه شستشو در مقابل3/0% در گروه تزریق (016/0P=). اختلاف معنی‌داری در امپدانس لید و روند آستانه تحریک ضربان تا 2 ماه پس از ایمپلنت دستگاه بین بیماران با دو روش پیشگیری با آنتی‌بیوتیک موضعی وجود نداشت (05/0<P). نتیجه‌گیری: تزریق آنتی‌بیوتیک موضعی از طریق مسیر بخیه بعد از ایمپلنت دستگاه‌های الکترونیکی قلب ممکن است اثر پروفیلاکتیک تزریق آنتی‌بیوتیک داخل وریدی را در مقابل عفونت‌های مرتبط با دستگاه افزایش دهد.
